Yaşı 25’in üzerinde olanlar Kara Tavuk’u bilirler ve tanırlar. Daha ileriki yaşlardakiler ise Kara Tavuk’u en yakından tanıyanlar olarak bilinir.
Kırsal kesimde, yani köylerde ağaç yaprakları arasında yem arayan, ağaçlara konduğunda o güzelim sesi ile insanları büyüleyen Kara Tavuk’u yakalamak veya çeşitli aletlerle vurmak için çocukluğumuzda mücadele verirdik.
Köylerde çınar ağaçlarının yaprakları arasında güzelim sesi ile insanları büyüleyen Bülbül’ü yaprakların rengi ile özdeşleştiği için bulabilmek zor olurdu.
Kara Tavuk ise rengini aldığı ismi nedeniyle çabuk fark edilen kuşlar arasındaydı. Burada köylerdeki bahçelerde veya ormanlık alanlarda dolaşan, değişik sesleri ile çevreye renk katan kuş türlerinden sözetmeyeceğim.
O eski yıllarda, yani gençlik yıllarımızda bahçelerde ve ormanlarda yaşayan kuşları yakalamak veya çeşitli yöntemlerle vurmak suretiyle pişirip yemek çocukluk haylazlıklarımız arasında yer alırdı.
Kuşları ağaçlarda uyurken vurmak, ağaç yaprakları arasında yem ararken yakalamak isteyen çocukluk yıllarımızı anımsadığımızda kuşlar gündüzleri göremez olmuştuk.
Aradan geçen yıllar, günümüz çocuklarının internet, televizyon ve değişik eğlence merakları nedeniyle kuşlar korkusuzca yaşamaya başladı. Bizim bugünkü çocuklardan farkımız ise, bizler çocukluğumuzda acımasızca kuşları ürkütür, yakalar veya vurmak suretiyle canlarına kıyardık.
Günümüz çocukları bizlerden daha akıllı ve vicdanlı hareket etmeye başladılar. Beş yaşındaki bir çocuk bile ağaçtaki kuşun sesini dinler, asla onu ürkütmek veya uçmasını istemez. Yol kenarında yem arayan kuşları seyreden günümüz çocukları onların canlarına kıymayı asla akıllarından bile geçirmezler.
Tarlalardaki ürünlere atılan kimyasal ilaçlar, bahçelerdeki ağaçlara sıkılan ilaçlar nedeniyle kuş türlerimizde yok olmaya başladı. Çocukluk günlerimizdeki kuşları arar ve özler hale geldik.
Bizim çocukluğumuzda kuşlar köylerdeki bahçelerde bile korkularından gelemez halde iken, günümüz çocuklarının kuş sevgisi nedeniyle kent merkezinde bile görebiliyoruz.
Kent merkezindeki evimizin önündeki dut ağacının dalları arasına gelen bir kara Tavuk, yaklaşık iki yıldır sabahları beni uyandırıyor. Öylesine güzel ve hoş sesi var ki, saatler 05.00’leri gösterirken evimizin önündeki dut ağacının dalları arasından sesini duyuyorum.
Kesintisiz olarak her sabah o güzelim sesi ile beni uykumdan uyandıran Kara Tavuk’un ötüşlerine alıştım. Dut ağacına gelip konması ve sabah şarkılarını dinletmesinde aksama görmediğim Kara Tavuk’u görmek için ağacın altına gizleniyorum, uçmaması için onun kara rengini ve kırmızıya yakın gagasını görmeye çalışıyorum.
Saatler 06.00’yı gösterirken, güneşin ilk ışıkları ile birlikte evimizin önündeki dut ağacından uzaklaşarak bir başka mahalleye doğru yol aldığında onun ertesi sabah gelmesini özlüyorum.
Yıllar öncesinde metrelerce uzaklıktan zor görebildiğimiz, insan gördüklerinde ürküp kaçan kuşlar, günümüzde ise ayaklarımızın arasında korkusuzca dolaşıyor, evimizin penceresine konup güzelim şarkılarını bizlere dinletebiliyor. Ağaçlardaki dalların arasında dans ederken bile insanlardan çekinmeden ötüyorlar.
Kuşlar bile günümüzde insanlar tarafından barış içerisinde sevgi ile yaşarken, biz insanlara ne oluyor da, kin, düşmanlık ve ölümleri yaşar hale geldik? Saygılarımla….
