Osmaniye’mizin iki ayrı günde iki ayrı gündemle kamuoyunda adının duyurulması olayını yaşadık.
Bir gün ara ile yaşanan iki farklı olay. Biri sevindirici, güzelliklere güzellik katıcı ve Türkiye gündeminde Osmaniye adına gurur verici bir olaydı.
Ünlü Yazar Yaşar Kemal’in köyüne, yani Osmaniye’nin Hemite (Gökçedam) köyüne gelmesi, buradaki çocukluk arkadaşları ile hasret gidermesi, adına yaptırılan park ve Kültür evinin açılış töreninde bulunması olayı.
Ertesi gün yaygın basının manşetlerinde Osmaniye vardı. Yaşar Kemal’in Osmaniye’ye, memleketine gelmesi, buradaki konuşmaları bir anda Osmaniye’yi ülke gündemine taşımıştı.
Osmaniye’de binlerce lira para verilen değişik etkinliklerde bile yaygın basın Osmaniye’yi böylesine gündeme yerleştirmemişti. Gazeteci, sanatçı, film yapımcısı ve yazarların Yaşar Kemal ile birlikte Osmaniye’de olması, halkla kaynaşması farklı bir yorumlama ile yaygın basının manşetlerinde Osmaniye adının taşınması olayını yaşadık.
Pazartesi günü Osmaniye’nin güzellikleri, kültürel ve sanatsal değerleri konuşulurken, ertesi gün Osmaniye’nin adı üzücü bir olayla gündeme geldi.
Düziçi ilçesinde akraba olan iki ailenin bireyleri arasında yaşanan tartışmanın kavgaya dönüşmesi nedeniyle silahlar konuştu, kurşunlar can aldı. 6 kişinin kurşunlarla yaşamını yitirdiği, iki aile arasındaki kavganın üzücü haberi bir anda televizyon ekranlarına, gazete sütunlarına yansıdı.
Bir gün öncesinde Osmaniye’nin gülen yüzü, kültür ve sanat adına sevindirici haberinin güzelliklerine doyamadan, Osmaniye’miz adına gururlanma zevkini yaşarken, ertesi günkü Düziçi’ndeki olay, sevincimizi boğazımıza düğümledi.
Kavgaların, tartışmaların ve kin gütmenin kültürel eksiklik ve eğitimsizlikten kaynaklandığını söyler uzmanlar.
Osmaniye’de Yaşar Kemal Kültür evi açılıyor, ülkenin değişik illerindeki insanlar Osmaniye’deki bu güzelliğe gıpta ile bakıyor, kültürlü bir kent olarak uzaktan gözlerken, bir bakıyoruz Osmaniye’de arazı veya tarla suyu veya buna benzer bir husumet, ya da aniden alevlenen tartışmanın kavgaya dönüşmesi sonunca 6 canın toprağa verilmesi olayı yaşanıyor.
Konuşmak, dillerden çıkan sözleri dinlemek veya kulaklarımızı kabartarak düşünmek değil önemli olan. Dillerden çıkanların güzelliklerini yaşamak ve yaşatmaktır. Yüreklerden gelen güzellikleri, dostlukları dillerden çıktığı gibi değil, yaşama geçirmektir doğru olan.
Dilin kemiği yok, ağzı olan konuşur, ama konuşulan güzellikleri yaşama geçirebilmek önemlidir. Barış ve dostluk çağrısı yapmakla olmuyor, yaşamak ve yaşatabilmekle oluyor.
Barış ve dostluk çağrılarının yapıldığı bir süreci yaşarken, insanların kendi aralarındaki tartışmaların kavgaya dönüşmesi, canların gitmesi olaylarına baktığımızda yaşarken ve konuşurken insanların beyinlerindeki ile yüreklerindekileri bir terazinin kefesinde tartmak gerektiği akıllara geliyor.
İnsanlar dilinin, yılanlar da kuyruklarının acılarını unutabildikleri zaman barış ve hoşgörü içerisinde yaşamı görebiliriz. Saygılarımla..
Bir gün ara ile yaşanan iki farklı olay. Biri sevindirici, güzelliklere güzellik katıcı ve Türkiye gündeminde Osmaniye adına gurur verici bir olaydı.
Ünlü Yazar Yaşar Kemal’in köyüne, yani Osmaniye’nin Hemite (Gökçedam) köyüne gelmesi, buradaki çocukluk arkadaşları ile hasret gidermesi, adına yaptırılan park ve Kültür evinin açılış töreninde bulunması olayı.
Ertesi gün yaygın basının manşetlerinde Osmaniye vardı. Yaşar Kemal’in Osmaniye’ye, memleketine gelmesi, buradaki konuşmaları bir anda Osmaniye’yi ülke gündemine taşımıştı.
Osmaniye’de binlerce lira para verilen değişik etkinliklerde bile yaygın basın Osmaniye’yi böylesine gündeme yerleştirmemişti. Gazeteci, sanatçı, film yapımcısı ve yazarların Yaşar Kemal ile birlikte Osmaniye’de olması, halkla kaynaşması farklı bir yorumlama ile yaygın basının manşetlerinde Osmaniye adının taşınması olayını yaşadık.
Pazartesi günü Osmaniye’nin güzellikleri, kültürel ve sanatsal değerleri konuşulurken, ertesi gün Osmaniye’nin adı üzücü bir olayla gündeme geldi.
Düziçi ilçesinde akraba olan iki ailenin bireyleri arasında yaşanan tartışmanın kavgaya dönüşmesi nedeniyle silahlar konuştu, kurşunlar can aldı. 6 kişinin kurşunlarla yaşamını yitirdiği, iki aile arasındaki kavganın üzücü haberi bir anda televizyon ekranlarına, gazete sütunlarına yansıdı.
Bir gün öncesinde Osmaniye’nin gülen yüzü, kültür ve sanat adına sevindirici haberinin güzelliklerine doyamadan, Osmaniye’miz adına gururlanma zevkini yaşarken, ertesi günkü Düziçi’ndeki olay, sevincimizi boğazımıza düğümledi.
Kavgaların, tartışmaların ve kin gütmenin kültürel eksiklik ve eğitimsizlikten kaynaklandığını söyler uzmanlar.
Osmaniye’de Yaşar Kemal Kültür evi açılıyor, ülkenin değişik illerindeki insanlar Osmaniye’deki bu güzelliğe gıpta ile bakıyor, kültürlü bir kent olarak uzaktan gözlerken, bir bakıyoruz Osmaniye’de arazı veya tarla suyu veya buna benzer bir husumet, ya da aniden alevlenen tartışmanın kavgaya dönüşmesi sonunca 6 canın toprağa verilmesi olayı yaşanıyor.
Konuşmak, dillerden çıkan sözleri dinlemek veya kulaklarımızı kabartarak düşünmek değil önemli olan. Dillerden çıkanların güzelliklerini yaşamak ve yaşatmaktır. Yüreklerden gelen güzellikleri, dostlukları dillerden çıktığı gibi değil, yaşama geçirmektir doğru olan.
Dilin kemiği yok, ağzı olan konuşur, ama konuşulan güzellikleri yaşama geçirebilmek önemlidir. Barış ve dostluk çağrısı yapmakla olmuyor, yaşamak ve yaşatabilmekle oluyor.
Barış ve dostluk çağrılarının yapıldığı bir süreci yaşarken, insanların kendi aralarındaki tartışmaların kavgaya dönüşmesi, canların gitmesi olaylarına baktığımızda yaşarken ve konuşurken insanların beyinlerindeki ile yüreklerindekileri bir terazinin kefesinde tartmak gerektiği akıllara geliyor.
İnsanlar dilinin, yılanlar da kuyruklarının acılarını unutabildikleri zaman barış ve hoşgörü içerisinde yaşamı görebiliriz. Saygılarımla..
