Hepimizi Allah yarattı. Bu dünyada, bu nefeste hepimiz aynı kaynaktan geldik. O hâlde neden birbirimize üstünlük taslıyoruz? Çok mu zor insan olmak?
Oysa insan, yaradılış itibarıyla en güzel şekil ve özle donatılmıştır. Ancak biz bu donatıyı unutur olduk.
Küçük şeylerle büyüklük iddia ediyor, birbirimize tepeden bakıyoruz. Oysa toprağın altına girdiğimizde ne kibir kalacak, ne mal, ne de makam.
Daha birkaç ay önce deprem yaşadık. On binlerce canımızı yitirdik. İnsanlar evlerinden, sevdiklerinden, hayallerinden oldu.
Yüreklerimizi parçalayan bu olaydan sonra bile hâlâ ders almayanlar var. Neden bu kadar benciliz? Allah’ın selamını vermekten, bir insanın halini hatırını sormaktan aciz hale geldik.
Selamla başlayan bir dostluk, bir kardeşlik yerine kibirle ve gururla aramıza mesafeler koyuyoruz.
Belli bir makama, koltuğa oturduğumuzda sanki dünyaları biz yaratmışız gibi davranıyoruz. Ancak şunu unutmamak gerek:
Dünyalar sizin olsa ne olur, sizi seven ve saygı duyan olmadıktan sonra? İnsan, başkalarının gönlünde bir yer edinemiyorsa, ne makamın ne malın ne de itibarın bir anlamı kalır.
Artık yeter! Adam kayırmayı, haksızlığı, adaletsizliği bırakın. İnsan olan herkese sahip çıkmak, mazlumun yanında durmak, adaletle hükmetmek gerekmez mi?
Bir toplumu ayakta tutan, onun adaleti ve merhametidir. Namussuzlara sahip çıkanlar, bilin ki sizlerde de bir sorun vardır.
Yoksa neden bir namussuzu koruyasınız ki? Herkes birbirinin ekmeğine, namusuna, hakkına göz dikerse ne olur bu dünyanın hâli? Bir düşünün: Haksızlık, çürüme ve yozlaşma nerede biter?
Küçücük şeylere bile tahammül edemiyoruz artık. İnsanlar birbirine saygısını, sevgisini yitirmiş. Sokakta, iş yerinde, sosyal medyada sürekli kavga, tartışma ve hakaret.
Oysa bu dünya, bu hayat bize emanet. Bizden önceki nesillerden aldık, bizden sonraki nesillere bırakacağız.
Çocuklarımızın yaşayacağı bir dünya inşa etmek bizim elimizde. Eğer bu kadar bencil ve kötücül olursak, çocuklarımıza nasıl bir dünya bırakacağız?
Seçimlerden önce halkın arasında olan siyasetçilerin çoğu, seçildikten sonra yanına bile yaklaşılamaz hâle geliyor.
İnsanların dertlerini dinlemek, çözüm bulmak için seçilen kişiler, bir süre sonra halka yabancılaşıyor.
Parası olan insanlara bakıyoruz; burnu havadan inmiyor. Servet ve makam insanları bu kadar mı değiştirir?
Oysa insanın özü, mütevazılıktır. Malın, makamın kölesi olan kişiler nasıl bir vicdana sahip olabilir?
Biliyorum, Osmaniye'de pek çok kişi beni sevmez. Ama ne yapayım, benim de huyum bu. Yanlışları görünce susamıyorum.
İstiyorum ki her şey nizami olsun, herkes birbirine adaletle, sevgiyle yaklaşsın. Herkes benim gibi olsun istiyorum, dürüst ve hakkaniyetli.
Elbette biliyorum, bu bir hayal. Ama bu hayalin peşinden gitmekten başka çarem yok.
Bazen kendi kendime diyorum: “Bırak, Osmaniye sana mı kaldı?
İnsanlar ne yaparsa yapsın, sana ne?” Ama bu düşünceye teslim olmuyorum.
Çünkü biliyorum, herkes kötü olursa yarın çocuklarımız için nasıl bir dünya kalır?
Bugün biz kötülüğe göz yumarsak, yarın çocuklarımız o kötülükle yüzleşmek zorunda kalacak.
İnsanlık, merhamet ve adalet gibi değerleri yitirirsek, çocuklarımıza karanlık bir dünya bırakmış oluruz.
Hayatta ne ekersen, onu biçersin. Siz iyi olursanız, çocuklarınız da iyi olur. Siz adil olursanız, toplum adil olur.
Ancak siz kötülüğe bulaşırsanız, çocuklarınız da kötülerle karşılaşacaktır. Bu ilahi bir kanundur. Kimse bundan kaçamaz.
Bu dünya bize emanet. Çocuklarımıza, torunlarımıza bu emaneti en iyi şekilde teslim etmek zorundayız.
Kötü olmak çok kolay. Önemli olan, insan gibi yaşamak, insan gibi kalabilmek. İnsan olmak; vicdan sahibi olmak, merhametli olmak, adil olmaktır. Unutmayalım ki bu dünya, iyilikle güzelleşecek.
Gelin, birbirimizi sevelim, sayalım. Kibrimizi, gururumuzu bir kenara bırakıp insan olmanın erdemine varalım.
Adaletle, merhametle, sevgiyle dolu bir dünya inşa edelim. Bu bizim sorumluluğumuz, bu bizim görevimiz. Çünkü başka bir dünya yok
Yorum Yazın