Beni dünyaya getirmek için 9 ay 10 gün karnında taşıdıktan sonra, yerfıstığı tarlasında ırgatlık yaparken sancıları geldiğinde dünyaya getirmek için acı çeken Anam, bugün yaşamıyor!
Anamın ölüm yıldönümünde, onun bana olan öğütlerini anımsıyorum ve ona hak vermekle, bugünkü yaşantımı anımsamaya çalışıyorum.
Her ana ile babanın çocuklarına öğütleri, önerileri olduğu gibi kızdığı anlar da olabilir. Ancak, evlatların bu olayları anında iyi okumadıkları zaman, geçen süreçteki anıları gözlerinin önünde değil, yüreğinin içerisinde bir film şeridi gibi yıllarca dolaşıp durur.
Anam derdi ki; “Siyasetle uğraşma, uğraşanlar var! Onların paraları da, okumuşlukları da, bilgileri de var! Onlar bizim büyüklerimiz, ne derlerse o olması gerek!..”
Ortaokulu sıralarıydayken Anamın bu sözlerine tepki göstermeye çalışırken, bu tepkimi anama belli ettirmemeye çalıştım.
Babam da anam gibi düşünüyordu, ülkeyi yönetenlerin her zaman iyi işler yaptığını ve onların söylediklerine inanmanın “Din inancı gibi kabullenilmesi gerektiği” yönünde konuşmalar yapıyordu.
Bu sözleri ilkokul sıralarında dinledim, çoğunluğunu kabullensem de Ortaokul sıralarında kabullenemiyordum. Öğretmenlerim benim aklımı mı çalmıştı? Bir de gördüklerim ile yaşadıklarımı anımsadığımda kimse aklımı çalmıyor, aksine memlekette yaşananlar ile konuşulanlar arasında ayrıcalıklar olduğunu görmekteydim.
Osmaniye’nin merkeze bağlı en yakın Köyünde doğarak, okul yaşantımı zor koşullarda yürütmeye çalışan biri olarak; “Yurtseverliğimden ödün vermedim”
Dik duruşum, haksızlıklar karşısında sözlerimizi esirgemeyişim, gözümüzün içine baka baka yalan söylemeye çalışan siyasilerin konuşmalarındaki tümcelere karşı duruşum benim yıllarıma ızdırap verirken Anamın 40 yıl öncesindeki sözlerini anımsadım.
Anam bana; “Sarı saçlı yavrum! Uğraşma memleket meselesi ile! Uğraşma goncoloslarla! Benim il evladımsın, onlar zengin çocukları seni öne atar, gerisinde senin rezilliğini izler!.. Siyaset zengin çocuklarının işi, sen okumana bak!”diye konuşurdu.
Anamın sözlerini dinlemek yerine; gördüklerimi, bildiklerimi kaleme alıp yerel gazetede yazmaya başladım. Hayatın her alanındaki yaşantının içerisinde bulunup olayları izleyerek insanların özündeki değerlerin yaşanması için anılarını ölümsüzleştirme mücadelesi verdim.
Bugün Anam da, Babam da yok yanımda. Ama ben yaşıyorum, eşim ve çocuklarımın geleceği ile ilgili mücadele veriyorum.
Bizim ülkede bir zamanlar bir Devlet yönetici “Her aileden en az üç çocuk istiyorum!”demişti ya!. İşe o günleri anımsıyorum. Konuşmak ile yaşamanın farklı olduğunu bilmeden konuşanları eleştirmek suç sayılır mı!?
Kızım Üniversiteye mezunu, KPSS sonuçlarında işe giremedi. Ancak günün birinde 12 bin liranın üzerinde KYK borcu faizi ile gelince şaşkına döndük. Ortaokul öğrencisi bir çocuğun da masraflarını düşünün, ardından Ailede TEK kişinin Emekli maaşı’nın 1.600 Tl olduğu aile’den Devlet Başkanı’nın haberi’nin olup olmadığını soramıyoruz!...
Anamı dinleseydim, sıkıntılardan dolayı yüreğim elvermez ve hayatta olmazdım. Gerçekleşler, sahtekarları izledikçe net görülebiliyor.
