Cumhuriyetimizin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’ün dünya ülkelerine örnek olacak “Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı”nın bir yenisini daha kutluyoruz.
Çocuklarımız, geleceğimizin güvencesi, belli kademelerde yönetici, ülkedeki sosyal, kültürel, ekonomik ve her türlü yaşamın içinde yeralıp beyniyle, bedeniyle üretime katkıda olacak insanların ilk merdiven basamağı.
Bugün 23 Nisan, çocuklara adanmış bir bayram günü. Bugün ülkemizde çocukları koruma yasalarından sözedeceğim sizlere. Cezaevlerinde çocuk mahkumlara cinsel tacizden, yetiştirme yurtlarındaki çocuklara tecavüzleri de kısa da anımsattıktan sonra; hala sokaklarda dilenen, ayakkabı boyayan çocukları da anımsatmak istiyorum.
Dün bir sokakta yürürken henüz 6 yaşındaki bir çocuğun arabadan odun indirip işyerine taşıdığını gördüm. Annelerinin yanında dilendirilen, atık toplayan çocukları da gözlerimin önüne getirdiğimde, çocukların korunması konusunda kimlerin ne gibi çalışmalar yaptığını merak ediyorum.
Orta yaşlı bir adam, elinden tutup birlikte yürüdüğü engelli çocuğunun yolda yürürken yalpalamasına kızıp yumrukla kafasına vuruyordu. Zihinsel engelli çocuğun doğal olarak hareketlerinin değişkenliğini hazmedemeyen baba sinirleniyor, küfretmesi yetmezmiş gibi bir de çocuğun kafasına yumrukla vuruyordu.
Bir kadın, yanında 5 yaşlarındaki kız çocuğu ile yolda yürüyor. Telefonu çalıyor ve başlıyor konuşmaya. Çocuğun elini bıraktığının farkında bile değil, kadın telefonla sohbet ediyor. Çocuk annesinin arkasından yavaş yavaş yürürken bir otomobilin kornası ile kadın kendine geliyor. Bu arada çocuk otomobilin altında kalmamak için kendisini yolun kenarına atmıştır. Ancak anne çocuğa öfkeli, yanına gidip başlıyor çocuğun kafasına vurmaya. Çocuk ağlıyor, yere oturuyor. Bu kez anne çocuğun yerden kalkıp yürümesi için vurmaya başlıyor. Elindeki telefonu kapatmayı unutan anne tekrar çocuğun elinden tutup yürürken telefonun karşısındaki kişi kadına kızmaya başlıyor ki, kadın kendini savunmaya geçiyor.
Bugün 23 Nisan, çocukların bayramı. Sevindirebildiğiniz ölçüde çocukları sevindirmeyi deneyin. Onlara maddi olarak bir şey alamasanız, küçük bir oyuncak alamasanız bile en azından bir parka veya yeşillik bir alana götürüp birlikte oynamayı deneyin.
Okul saati gelinceye kadar sırtında çantası elinde poşet içerisindeki ayakkabı boyası ile dolaşan çocuklara rastlıyor olmalısınız. Boya poşetini okuluna en yakın bir işyerine koyup okula gittiğini, çıktıktan sonra da bir iki saat daha ayakkabı boyayarak evlerine ekmek aldığını söyleyen bir çocuğun yaşamı sizi etkiliyor mu?
Çocuklarımızın, geleceğin büyükleri ve ülke yöneticileri olduğunu düşündüğümüzde, bugün ezilerek, horlanarak ve sefalet içerisinde yaşadıklarının ardından büyüdüklerinde ülke yönetimine geldiklerinde oturdukları koltukta konuşurken karşısındaki insanları nasıl azarlayacağını da düşünmek gerekiyor. Çocuğun küçük yaştaki yetişme tarzı, büyüyüp bir göreve geldiğinde açıkca ortaya çıkabiliyor. Öyleyse mutlu ve sağlıklı çocuklar yetiştirmek için kendimizi zorlayalım. Saygılarımla…
