Çalışan Gazeteciler Günü’nü kutluyoruz. Medya çalışanlarının yaşam koşullarını bilenler, medya ile ilişkileri olanlar, günün birinde medya çalışanlarına ihtiyaç duyabileceğini anlayanlar veya gerçekten medyanın önemini kavrayanlar meslektaşlarımı arayarak günlerini kutladılar.
Meslektaşlarımı arayarak günlerini kutlayanlara buradan teşekkür ediyorum. Bir telefon açmak, birkaç güzel sözcük söylemek bile arkadaşlarımı mutlu kılmaya yetmiştir.
Çalışan Gazeteciler Günü nedeniyle Osmaniye Gazeteciler Cemiyeti olarak bir aile ortamında eş ve çocuklarımızla birlikte Öğretmenevi’nde yemekte buluştuk.
Ülkemizin içinde bulunduğu terör olayları nedeniyle programa müzik ve eğlence koymadık. Aslında türkü ve şiirlerle süslenen bir program amaçlıyorduk. Ancak, yönetim kurulu olarak yakışık almayacağını düşünerek müzik ve eğlenceyi iptal ettik.
Osmaniye’deki medya çalışanlarının 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü ile ilgili unutamayacağı bir acı anısı var. Geçtiğimiz yıl 10 Ocak günü yine Öğretmenevi’nde ozanlarımız bağlamalarının tellerini ayarladı, türkülerini yorumlamaya hazırlanmıştı.
Program başlamıştı, saygı duruşu ve istiklal Marşı’nın okunmasının ardından OGC Başkanı İsrafil Avcı’yı günün anlam ve önemi ile ilgili konuşmak üzere kürsüye davet etmiştim.
Başkan İsrafil’e mikrofonu verdim ve konuşmasına başlamıştı ki, henüz sözlerinin başında iken gelen bir telefonla ortalık bir anda sessizliğe bürünmüştü.
Başkan İsrafil mikrofonu bana verdi, konuşmasını yarıda keserek salondan dışarıya çıkıyordu. Ardından koştum, olayı öğrenmeye çalıştım.
OGC Başkanı İsrafil Avcı’nın babasının öldüğünü öğrendik. İsrafil, “hiçbir şey olmamış gibi arkadaşlara durumu belli etmeden programa devam edin, herkes yemeklerini yesin!”diye konuşmuştu.
Ancak odadaki sessizlik ve hayretli bakışlara bir yanıt verebilmenin zor anlarını yaşamaya başlamıştım.
Arkadaşlarımın panik oluşturmamaları için kısa bir konuşma yapmam gerektiğini biliyordum, tüm gözler üzerimdeydi. Bir şekilde arkadaşlarımıza olayı anlatmaya çalışmıştım.
Meslektaşımız İsrafil için her 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü geldiğinde babasının ölümünü anımsayan o acı anı yaşamasını gerektirecekti.
Geçtiğimiz gün yine Çalışan Gazeteciler Günü programında Avcı aynı kürsüde konuşurken o anını anlatırken gözleri dolu dolu olmuştu. Bu kez programı bir gün öne almıştık.
Çalışan Gazeteciler Günü nedeniyle meslektaşlarımız gazetelerinin sayfalarını tamamlama adına yine çalıştıkları için bazıları programa geç katılmışlardı.
Yani bizim meslekte saat:08.00 ile 17.00 diye bir mesai uygulaması olası olamayacağını kamuoyunun anlaması gerekiyordu. Kendi günümüzün programına bile önce işimiz ve gazetemiz diyerek geç katılabiliyorduk.
Bizlerin bu çalışma koşullarını görenler biliyorlar ve bizlerin bu koşullarda çalışmalarını bilerek 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’müzü kutlayanlara bir kez daha teşekkür ediyoruz. Saygılarımla…
Meslektaşlarımı arayarak günlerini kutlayanlara buradan teşekkür ediyorum. Bir telefon açmak, birkaç güzel sözcük söylemek bile arkadaşlarımı mutlu kılmaya yetmiştir.
Çalışan Gazeteciler Günü nedeniyle Osmaniye Gazeteciler Cemiyeti olarak bir aile ortamında eş ve çocuklarımızla birlikte Öğretmenevi’nde yemekte buluştuk.
Ülkemizin içinde bulunduğu terör olayları nedeniyle programa müzik ve eğlence koymadık. Aslında türkü ve şiirlerle süslenen bir program amaçlıyorduk. Ancak, yönetim kurulu olarak yakışık almayacağını düşünerek müzik ve eğlenceyi iptal ettik.
Osmaniye’deki medya çalışanlarının 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü ile ilgili unutamayacağı bir acı anısı var. Geçtiğimiz yıl 10 Ocak günü yine Öğretmenevi’nde ozanlarımız bağlamalarının tellerini ayarladı, türkülerini yorumlamaya hazırlanmıştı.
Program başlamıştı, saygı duruşu ve istiklal Marşı’nın okunmasının ardından OGC Başkanı İsrafil Avcı’yı günün anlam ve önemi ile ilgili konuşmak üzere kürsüye davet etmiştim.
Başkan İsrafil’e mikrofonu verdim ve konuşmasına başlamıştı ki, henüz sözlerinin başında iken gelen bir telefonla ortalık bir anda sessizliğe bürünmüştü.
Başkan İsrafil mikrofonu bana verdi, konuşmasını yarıda keserek salondan dışarıya çıkıyordu. Ardından koştum, olayı öğrenmeye çalıştım.
OGC Başkanı İsrafil Avcı’nın babasının öldüğünü öğrendik. İsrafil, “hiçbir şey olmamış gibi arkadaşlara durumu belli etmeden programa devam edin, herkes yemeklerini yesin!”diye konuşmuştu.
Ancak odadaki sessizlik ve hayretli bakışlara bir yanıt verebilmenin zor anlarını yaşamaya başlamıştım.
Arkadaşlarımın panik oluşturmamaları için kısa bir konuşma yapmam gerektiğini biliyordum, tüm gözler üzerimdeydi. Bir şekilde arkadaşlarımıza olayı anlatmaya çalışmıştım.
Meslektaşımız İsrafil için her 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü geldiğinde babasının ölümünü anımsayan o acı anı yaşamasını gerektirecekti.
Geçtiğimiz gün yine Çalışan Gazeteciler Günü programında Avcı aynı kürsüde konuşurken o anını anlatırken gözleri dolu dolu olmuştu. Bu kez programı bir gün öne almıştık.
Çalışan Gazeteciler Günü nedeniyle meslektaşlarımız gazetelerinin sayfalarını tamamlama adına yine çalıştıkları için bazıları programa geç katılmışlardı.
Yani bizim meslekte saat:08.00 ile 17.00 diye bir mesai uygulaması olası olamayacağını kamuoyunun anlaması gerekiyordu. Kendi günümüzün programına bile önce işimiz ve gazetemiz diyerek geç katılabiliyorduk.
Bizlerin bu çalışma koşullarını görenler biliyorlar ve bizlerin bu koşullarda çalışmalarını bilerek 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’müzü kutlayanlara bir kez daha teşekkür ediyoruz. Saygılarımla…
