Sallana sallana yürüyordu yol ortasında. Adam sarhoş muydu, yoksa başka bir uyuşturucu mu almıştı. Yok canım, “sarhoş ve ayyaşla uğraşacak vaktim yok!”diye konuşuyordu bir başka adam.
Çevredekilerin şaşkın bakışları arasında sallana sallana yol ortasından giden adamın yanına yaklaştım. Kolundan tutup kaldırımın bir kenara oturmasını sağlayacaktım. Baktım ki adamın ağzından alkol kokusu gelmiyor. Yani ‘sarhoş veya ayyaş’değilmiş.
Konuşmak istedim, nereye gittiğini sordum. Adam dillerini dolandırarak konuşmaya çalışıyordu. Konuşmak istediği sırada da el ve kol hareketleri yapıyordu. Adam ‘sarhoş veya ayyaş’değildi.
Öğrendim ki, bacakların felç geçirmiş, yürüyemiyordu. Felçlik beyinden geldiği için konuşmasına ve el-kol hareketlerini de etkilemişti. Sizin anlayacağınız ‘sarhoş veya ayyaş’ değildi.
Yol ortasında yüksek sesle küfür ederek yürüyen, el kol hareketleri yapan, ayakları ile de yoldan geçen otomobillere vurmak isteyen bir adam gördüm. Çevredekiler, “çıldırmış bu adam, kafayı yemiş!” diye konuşuyorlardı. Hızlı adımlarla yürüyen adamın öfkesini anlamak mümkün değildi. Bazıları yine yorum yapıyordu, ‘sarhoş mu ayyaş mı?’diye.
Yol ortasında bağırıp, küfür ederek yürüyen adamın yanına yaklaştım. Ağzını kokladım, alkol kokusu gelmiyordu. Kolundan tutup bir kenarda konuşmak istedim.
Adam dertliydi, sıkıntılıydı. İki yaşındaki çocuğuna süt alamıyormuş, eşinin sütü kesilmiş. Evde tencerede kaynayacak yemeklik olmadığını, bakkala biriken borç nedeniyle ekmek bile alamadığını anlatmaya başladı. Lise mezunuymuş, işsiz kalmış. Adamın en çok zoruna giden de, bu sabah evden çıkarken eşinin sözleri: “Akşam eve gelirken çocuğa süt, bize ekmek ve yemeklik getirmezsen, erkek değilsin. Babamın evine giderim!”sözleri olmuş.
İş için gittiği yerlerden eli boş dönem işsiz adam, iktidar partisinin kapısını çalmış, parti yöneticileriyle görüşmüş. Adını ve adresini almışlar, “hallederiz, merak etme, biz sana haber veririz. Partimize kayıt yaptır” gibi sözler üzerine çılgına dönün adam kendini sokağa atmış.
Adam para bulamamış, iş bulamamış evine gidebilmek için iki yaşındaki çocuğuna süt alamamış, adam iyice öfkelenmiş.
Sokağa çıkmış, beyninde fırtınalar kopmaya başlamış. Lokantaların önünden geçerken vitrindeki kızarmış tavukları gördüğünde öfkesi kabarmış. Annesinin yanında dondurma yiyen çocukları gördüğünde aklına kendi çocuğu gelmiş. Adam iyice kendini kaybetmiş, hareketlerini kontrol edemez halde yürümeye başlamış. Ne konuştuğunu bile anımsamadığını bana anlatırken, hıçkırıklarla ağlıyordu genç adam.
Ya akşam ne olacaktı? Eve gittiğinde elinde çocuğuna süt, eve ekmek götüremediğinde, eşi de ‘babasının evine giderse’ o yuvanın geleceğini düşünün.
Genç adamı ikna etmeye çalışıyordum ama, evine eli dolu gitmesini nasıl sağlayabileceğimi düşündüm. Yardım edemediğim için çok üzgünüm, inşallah dün akşam evine giden adam, bir olay çıkarmamıştır. Saygılarımla…
