Osmaniyespor Futbol Kulübü Başkanı Bülent Çenet, 4 yılın ardından başkanlık görevini bırakmış. Resmi bir açıklama yapmış. “Şehrimi en iyi şekilde temsil ettim, artık görevde değilim” demiş.
Güle güle diyelim. Ama yetmez.
Bülent Bey görevden ayrıldı da, görevden gerçekten gitti mi?
Yani, dört yıl boyunca yönettiği bir kulübün başında, hiçbir mali tablo bırakmadan, elini kolunu sallayarak gidemez kimse.
Burası bir spor kulübü. Burası halkın takımı. Taraftarın takımı. Her sabah çay ocağında kahve içilirken, esnafın gönlünde, gençlerin rüyasında, çocukların formasında yaşar Osmaniyespor.
Ama birileri çıkıyor, kendi çiftliğiymiş gibi davranıyor. Geleni gideni belli değil. Paranın ne kadarı geldi, ne kadarı gitti bilinmiyor. İddia gelirleri nerede? Sponsorlardan alınan destekler ne oldu? Futbolculara verilen maaş, yemek parası, yol parası? Liste nerede?
Yok.
Hadi mali rapor vermeyi geçtim, bari bir "öz eleştiri" yap be kardeşim.
Bir bak kendine. Bu kulüp senin döneminde 2. Lig hedefiyle mi anıldı? Yoksa deplasmanlara son dakika kadro çıkaramayan, kamp yapacak tesis bulamayan bir takım olarak mı?
Şimdi soruyorum size...
Osmaniyespor’un Bülent Çenet’le geçen yılları neye yaradı?
Yokluk vardı, belirsizlik vardı. Stadı yıkılmış bir şehirde, yöneticisiz, teknik direktörsüz, kalacak yeri bile belli olmayan bir takıma dönüştü bu kulüp. Taraftarın coşkusu yerle bir oldu. Gençlerin hayalleri karardı.
Ve şimdi bu hikâyeyi, bir veda cümlesiyle kapatıyorlar. Ne güzel değil mi?
Ben zamanında çok eleştirdim istifa etmesi gerektiğini yazdım Bülent Çenet'in
Yazdım, yazmaya devam ediyorum.
Ama ne oldu? Hemen bir savunma hattı kuruldu. "Bu yazıları birileri buna yazdırıyor" dediler. “Vali beye şikayet edelim” dediler. Dedikodular, iftiralar, gazeteci kıskançlıkları. Hatta bazı “basın mensubu” arkadaşlar da buna ortak oldu.
Güler misin, ağlar mısın?
Benim kalemimi kimse oynatamaz.
Ben gördüğümü yazarım. Duyduğumu yazarım. Kulaktan dolma değil, sahadan gelen haberleri yazarım. Kendi gözümle gördüğüm olumsuzlukları, çürümeyi, kokuşmuşluğu, ciddiyetsizliği yazdım ve yazmayada devam ediyorum.
Ama bazıları, her devrin adamı olmaya alışmış. Rüzgâr nereye eserse oraya eğiliyorlar. Yazmam diyorlar, susturuyorlar. Biri oradan, biri şuradan nemalanıyor.
Osmaniyespor’un çöküşüne bile susuyorlar.
Bülent Çenet dönemi bir devirdir.
Ve bu devir, başarısızlıkla anılacaktır.
Kimse kusura bakmasın, ben taraf değilim. Osmaniyespor’un tarafındayım. Gençlerin, çocukların, tribünlerde şarkı söyleyenlerin tarafındayım.
Bu kulüp, birkaç kişinin yönettiği bir aile şirketi değil!
Bugün geldiğimiz noktada Osmaniyespor sahipsiz.
Ne stadı var, ne yönetimi. Ne hedefi var, ne vizyonu. Taraftarlar her sezon başında umutlanıyor, sonra Eylül gelmeden hayal kırıklığı başlıyor. Herkes suçu birbirine atıyor. Ama kimse aynaya bakmıyor.
Yahu siz hiç 6.500 kişilik bir stadı yıkılmış bir şehrin takımına bakıp da "burada mı futbol oynanır?" dediniz mi?
Yok. Sadece suskunluk.
Bülent Çenet şeffaf olsaydı bugün biz bu yazıyı yazmazdık. Ama ortada şeffaflık değil, sis var. Sis perdesi var.
Kardeşim, dört yıl kulüp yönettin. Bir Excel tablosu bile bırakmadan gidilir mi?
Zaten bugüne kadar Osmaniyespor'u yöneten kim varsa, arkasında enkaz bırakıp gitti. Bu gelenek olmamalı. Biri artık çıkıp bu kulübü şeffaf, planlı, vizyonlu bir anlayışla yönetmeli.
Bu şehir buna layık!
Yazının sonunda şunu açık açık ifade edeyim:
Ben dostluktan yazmam. Ben düşmanlıktan da yazmam. Ben gazetecilikten yazarım.
Kim güzel işler yaparsa, onuru da bizden olur. Kim yanlış yaparsa, eleştirisi de bizden gelir.
Çünkü kalem, halkın sesidir. Kalem, gerçeklerin terazisidir.
Bülent Çenet defteri kapandı. Ama Osmaniyespor’un sayfası açık.
Şimdi bu boşluğu kim dolduracak?
Gözümüz kulağımız orada.
Ama bu kez, gerçekten Osmaniyespor’u düşünen, şeffaflıkla yönetecek, futbolu bilen ve siyaset gömleğini kenara bırakacak bir isim gelsin.
Yoksa, bir dört yıl daha boşa gider.
Ve biz, bu yazının benzerini bir dört yıl sonra yine yazarız.
Ama biz usanmayız. Yazmaya devam ederiz.
Çünkü Osmaniyespor sahipsiz kalmasın diye varız.
Yorum Yazın