Belki üslubu bazılarına göre sertti... Çünkü Karadenizliydi.
Bazılarına göre fazla küfürbazdı… Ama hedefi belliydi: Bu ülkenin içine çöreklenmiş kumpasçılar, devleti içeriden kemiren yapı ve yozlaşmaydı.
Evet, Nihat Genç geçtiğimiz gün sessiz sedasız ayrıldı aramızdan.
Onu dün Ankara’da, aşığı olduğu Cumhuriyet’in kalbinde sonsuzluğa uğurladık.
Kimi mezarına bir karanfil bıraktı, kimi gözyaşı, kimi ise onun yıllardır savunduğu fikirleri yüreğinde yeniden alevlendirdi.
Ben onu uzun yıllardır takip eden bir okuruydum. O kendisine “yazar” denmesini isterdi, “gazeteci” denmesine mesafeli dururdu.
Çünkü yazdığı her satır, sadece haber değil; fikir, direniş, edebiyat ve hakikatin sancısıydı.
Bugün köşemi ona, bu memleketin Cumhuriyetçi, Atatürkçü aydın kalemlerinden biri olan Nihat Genç’e ayırmak istiyorum.
Ve sözü, kendi kaleminden çıkan satırlarla ona bırakıyorum. Çünkü bazı vedalar, sadece yazıyla anlatılır…
“Önümden geçen bir tabutun ismini okuyorum: ‘Nihada’ yazıyor…
‘Tamam, yoruldun ama Nihat,’ diyorum, ‘bak, senin ismin, hadi yeniden gir koridora, uzan üstüne, Nihada yazan tabuta,’ diyor, yeniden koşuyorum koridora!
Nihada’nın tabutu geliyor, taşımakla kalmıyor, okşuyor, dokunuyorum...
Kimdir Nihada!..
Nihat Genç adımı Nihada olarak değiştirmek istiyorum.
Boşnak bir arkadaş buluyorum. ‘Bundan sonra adım Nihat Genç değil, Nihada Genç,’ diyorum.
Mezarın başında tebessüm ediyor, ‘Ağbi, Nihada burada kızlara verilen ad…’
Küçük bir şaşkınlık yaşıyorum, ama vazgeçmiyorum. Olsun, adımı Nihada koyacağım. Bu küçük kızın adını alacağım…
Nihada’nın tabutunu takip ediyorum, önündeki yazıya bakıyorum, yedi yaşında…
Tabutu nasıl hafif… Sanki içinde kuş tüyü var, sanki tabut bomboş, sanki Nihada’nın cesedini bulamamışız; bir eli, bir başı, belki yalnız ayaklarını taşıyoruz şimdi…”
Yorum Yazın