Bugünkü köşemdeki yazımı, emekli polis memuru Muharrem’in beni alnımdan öpmesi olayına ayırdım.
Bu arada Muharrem’in kim olduğunu merak edebilirsiniz, inanın ki ben de sadece adının Muharrem olduğunu biliyorum, soyadını merak bile etmediğim için bilmiyorum.
Bu anlatacağım olayın notları defterim arasında yıllardır saklıydı, aslında saklı değil de günün birinde gerek olur diye not düştüğüm çok sayıdaki bilgi notlarındandı diyebiliriz.
Osmaniye’miz sosyal ve ekonomik yaşam anlamında yaşanabilir bir kent. Sokaktaki insanların samimiyeti, yardımlaşma ve dayanışma adına bizim kentimiz başka kentlere göre farklılık yönleri ile bilinir.
Bizim kentin insanı Polis ve Askerleri sever ve saygı duyar. Nedeni bilinmez ama, Osmaniye’de uzun yıllar görev yapan Polis, Rütbeli Asker veya Kamu Kurum Müdürleri mutlaka bir konut alarak kentimizin hemşehrisi olarak yaşamaya başlarlar.
Osmaniyeli vatandaşlarımızın polis, asker veya kamu müdürlerine karşı göstermiş olduğu ilgi ve desteklerinden dolayı kentimiz insanına görevleri süresince “iyi niyet!” göstermeyen bazı kişiler, emekli olduktan sonra bu kentte yaşarken, “günah çıkarırcasına” sokaklarda gördüklerine sahip çıkmaya çalışırlar.
Atatürk Caddesi üzerindeki eski Belediye binasının hizmette olduğu günlerdeydi, bina girişinde emekli Polis Memuru Muharrem ile karşılaştık. Adını bir türlü unutamadığım Muharrem’in, Osmaniye’de görev yaptığı sürece nasıl bir kişiliğe sahip olduğunu anımsadım. Örneğin otomobilinin anahtarlığının bir yanında ‘üç hilal, diğer yanında bozkurt’ resmi vardı. Bir ortamda gece saatlerinde polis kontrolleri sırasında Muharrem özellikle benim yanıma gelir, “Mustafa Bardak kimliğini çıkar!”diye konuşurdu. Ben de istenileni yapar, ardından da “Mademki adımı bile biliyorsun, ne diye kimliğimi istiyorsun!”diye tepkimi koyardım.
Aradan yıllar geçti, Muharrem emekliye ayrılmış ve Osmaniye’de yerleşmeye karar vermiş. Emlakçı işletmelerin de katkıları ile Muharrem Polis memurluğundan emekli olduktan sonra bir ev alıp Osmaniyeli oluvermiş.
Belediye binasının girişinde karşılaştığım Muharrem, bana sarıldı ve alnımdan öpmek istediğini söyledi.
Şaşırdım önce, ne olup olmadığını sordum! Muharrem koluma girdi, merdivenlerden aşağıda inerken de konuşuyordu.
“Senden özün diliyorum Mustafa abi! Ben Osmaniye’ye Polis memuru iken seni her gördüğüm mekanda adını bildiğim halde gıcıklığına kimliğini ister ve sorgulardım. Sebebi ise senin ABD düşmanlığını ‘Rusya yanlısı” olarak bize öğretmişlerdi. Bugünlere geliyoruz, aradan 40 yıla yakın süreç geçti, sen ve arkadaşların o zaman bizden önce gerçekleri görmüşler.
Amerika bizim en büyük düşmanımız mış. Bizim “Üç hilal veya bozkurt başlıklı otomobil anahtarlıklarımız” boş birer maskotmuş ama bilemememiz kardeşim. Senin sevdiğin Deniz Gezmiş ve arkadaşları gerçekten yurtsever gençlermişler de bize yanlış öğretmişler!” Diyerek boynuma sarıldı ve alnımdan öptü.
ABD’nin dost değil düşman olduğunu yıllar sonrasında bana anlatmaya çalışan emekli Polis memuru Muharrem, ‘CHP’li olmak istediğini söylerken, kendimin hiçbir siyasi parti üyesi olmadığımı, beni de herhangi bir partili gibi görmek istememesini önerdim.
Polis memurluğu süresince bir siyasi parti sempatizanı olan Muharrem, emekli olunca görüşünün zıttı bir başka siyasi partiye meyil verebiliyorsa, bu olayları iyice düşünmek gerekiyor. Saygılarımla..
