Bugün, Osmaniye’nin emperyalist güçlerden kurtuluşunun 99. Yıldönümünü kutluyoruz.
Yerel yönetim görevlileri dün, eski Valilik binası arsası üzerindeki Atatürk Anıtı önünü bayraklarla donattı. Bugün de burada kutlama programı düzenlenecek.
Düşmanların ülkemiz işgallerinden, “Kurtuluş Savaşı” mücadelesi vererek kurtulduk. Bugün aradan 99 yıl geçerken, bir de o yıllardaki anıların yaşandığı nereleri yokettik?
Yok ettiklerimiz unutturulurken, aklıma gelen soru ise; “kurtulduk (!)” diye yorumlayanların olup olmadığını merak ediyorum.
Kurtulmak veya kurtuluş sözcükleri birbirlerine benzeyebilse de, insanların yaşattıkları ve yaşadıkları bu olayları okurken anlamanın önemi ön planda tutulur.
Osmaniye’nin kurtuluş mücadelesinin Kadın kahramanlarından Rahime Hatun, tarihin sayfalarına ismini yazdırdı. Şehitliği yerel yönetim tarafından bir parkta anıtı yapılarak yaşatılıyor.
Kurtuluş savaşı sırasında Rahime Hatun ile ilgili bir olayı paylaşmak istiyorum. Bugünkü 7 Ocak İlköğretim okulu karşısında bulunan çok katlı binaların bulunduğu arsada, 3-4 metre yüksekliğinde bir incir ağacı bulmaktadır. Çeteler bu incir ağacına silahları asmış, gölgesinde oturmaktadır. Rahime Onbaşı (Hatun), silahı ve belindeki fişekliği ile birlikte oraya gelir. Çeteleri dinlenirken gördüğünde; “Ben kadın halimle vatanımın kurtuluşu için savaşırken, sizler oturup sohbet ediyorsunuz! Sizler nasıl erkeklersiniz!?” diye konuşur.
Osmaniye’nin kurtuluş savaşında Rahime Hatun ile Çeteler arasında yaşanan olaydaki incir ağacı korunamadığı gibi, yerine çok katlı bina dikildi. (İncir ağacından kurtulduk!)
Şu anki Şehitlik anıtı arka planında bulunan yerde Osmaniye Kaymakamlık eski binası vardı. Bu bina iki katlıydı ve uzun yıllar hizmet verdi.
16 Ocak 1922 tarihinde Osmaniye’yi ziyaret eden Mustafa Kemal Atatürk, Tren istasyonundan yürüyerek bu binaya geldiği ve buradaki binada kahve içtiği, ardından da; Osmaniye ziyareti ile ilgili” konuşmayı yaptığı bilgileri bulunduğu bu binanın yerine “Özel İdare İşhanı” yapıldı. Bina yıkıldı, önündeki çınar ağaçları kesildi, çevrecilerin tepkisi dinlenmedi.
Özel İdare İşhanı da yıllar sonrasında buradaki yerinden yıkıldı.Yakınına Kaymakamlık binası, sonrasında Valilik binası yapıldı.
Sonrasında ne mi oldu? Son bina da yıkıldı, ama Atatürk Anıtı konulan, Şimdi boş bir beton alanı olarak görüyoruz. Bu kentin yöneticilerinin, kent sakinleri için “kurtulmalarını sağlayan (!)” veya yokedilen değerleri bitmiyor!
Son olarak, kentin 140 yıllık Çınar ağacının kurutulması olayı öğrenen insanlar tepkilerini dile getirmeyi sürdürüyorlar. Yerine yenisi dikilmiş olsa bile, anılara, atalara saygı duyma düşüncesi ile insanları anlamakta zorlanıyoruz.
Yazar Yaşar Kemal, dünyanın tanıdığı bir insan. Bu kentin insanına dünyanın dört bir yanında sahip çıkılırken, doğduğu kenttin yerel yönetiminin duyarsız kalması kadar bir “ayıp” olabilir mi!?
OŞYAD olarak “isminin verilmesi” konulu dilekçemiz, ölümün ilk yılından bu yana sonuçlanmadı.
Kurtuluş ile kurtulma olaylarını birbiriyle ilintilenlere ve okudukları, okuyanlara, sevgi ve saygı ile….
