Osmaniye’nin düşman işgalinden, yani emperyalist güçlerden kurtuluşunun 96. yıldönümünü kutluyoruz.
Osmaniye’nin düşman işgalinden kurtuluşunun eski yıllardaki etkinliklerini anımsıyorum. Çocukluk yıllarımdı, “Çete bayramı” olarak kutlardık o zaman.
O zamanlar bugünkü gibi ulaşım kolay olmadığı için Köylerden şehre gelmek zor olurdu, ancak Bayram günleri gelebilirdik.
Bir yıl boyunca 7 Ocak gününü beklerdim, çünkü yılda bir kez “7 Ocak Çete Bayramı” günleri şehre getirilirdim. Sadece ben mi, benim diğer yaşıtlarım, hatta büyüklerimiz bile mutlaka kurtuluş bayram günlerimizin programını izlemek için şehre gelirdi.
Kurtuluş günlerimizi anımsatma adına, kadınlı erkekli çete giyimliler, ellerinde kılıçlar, balta, tahra, silahlarla yürüyüş yaparlar, bazı çeteler arada bir dolma ses tabancası ile havaya ateş açardı.
Traktör römorklarının üzerine yerleştirilen çeşitli meslek aletlerinin başında duran insanlar mesleklerinin tanıtımını yapardı. Mevsimine göre traktörlerin römorklarından töreni izleyen halkın üzerine; yerfıstığı, portakal, mandalina atılır, onları kapmaya çalışırdık.
Çete giyimli insanlar bir başka yüreklilikle yürürlerdi geçit törenlerinde. Askerlerimiz, öğrencilerimizle birlikte öğretmenlerimiz ciddi, dik duruş ve kararlılıkla yürürlerdi tören alanından geçerken.
Aradan yıllar geçti, bayramları bile yozlaştırmaya başlar oldular. Düzenlenen törenler “bir an önce bitse!” anlayışı ile yapılır oldu. Geçit törenlerinde öğrencilerimiz, öğretmenlerimiz, hatta çete kıyafetliler bile o günlerdeki ciddi, dik duruş ve aynı yüreklilikle yürümez oldular!
Vatan sevgisi diye düşündüğümüz, topraklarımızı işgal eden emperyalistlere karşı verdiğimiz mücadelede, ölen ve gazi olan insanların anıları için bugün aynı kararlılıkla dik duruş sergileyemez olduk!
Topla, tüfekle, balta ve tahra ile topraklarımızdan kovduğumuz emperyalistler, bugün teknolojileri ve paraları ile topraklarımıza girerken, çocuklarımız, gençlerimiz, hatta yetişkinlerimiz bile emperyalistlerin ekonomik bağımlısı haline geldi.
Adana’da işgalcilere yakalanmama adına tren vagonlarının arasında gazete hazırlayıp baskı yapan Yeni Adana gazetesinin yaşadığı zor koşulları anımsatmak isterim.
Bugünkü medya ile 100. yıl öncesindeki Yeni Adana gazetesinin mücadelesindeki vatan ve halk sevgisi tartışılır hale gelmiş durumda diyebilirim.
Yabancı sermayenin ortaklığında, şu veya bu şekilde halktan uzak yayınlar yapan medya da çıkan haberler, çarpıtılan olaylar ve vatan topraklarında konuşlanan emperyalist güçlerin neler yapıp yapmadığı bile araştırma veya haber konusu yapılmaz hale geldi.
İşte bugün 96 yıl geçti aradan, Osmaniye ile birlikte Anadolu’nun dört bir yanında kurtuluş mücadelesi veren insanlarımızın canları ve kanları ile bizlere emanet ettiği bu topraklarda rahat yaşayabildiğimizi unutmaya çalışarak, dünkü işgalcilerin bugün ekonomik anlamda bizleri bağımlı kılmasına seyirci kalmaya devam edersek, yeni bir Kurtuluş savaşı için birlikte olmamız da zor olacaktır.
Bakın bugün İran’a, “Atatürk” gibi bir kurtarıcı aradıklarını haykırıyorlar. Bizler ise “Atatürk”ün adını silmeye çalıştığımız günler yaşamaktayız. Yarın çok geç olmadan, aklı selim düşünmek umudu ile, saygılar…
