Osmaniye’nin düşman işgalinden, yani emperyalist kuvvetlerden kurtuluşunun 95. yıldönümünü çeşitli etkinliklerle kutladık.
Osmaniye’nin işgal kuvvetlerden kurtuluşu ile ilgili gerçekleşen etkinliklerde, bugünkü kuşak 95 yıl öncelerindeki aynı duyguları yaşamaya çalıştı.
O yılları büyüklerimizden dinlediğim günleri anımsıyorum. Baba annem anlatırdı işgalcilerin halka verdiği zulmü.
Bugünkü asri mezarlık yanında, yani Karabağdır denilen yere trenin gelmesi ile birlikte, Fakıuşağı, Akyar, Dereobası ve Karacalar köyleri yönüne doğru halkın üzerine açılan ateşleri dinlerdim.
İşgalci askerlerin köylere ateş açması sonucu, halkın Amanos dağlarının eteklerine doğru kaçması olayına ise ‘kaç kaç’ denildiğini öğrenmiştim.
Verilen kurtuluş savaşı mücadelesinin ilk meşalesinin yakıldığı Anadolu’yu adım adım dolaşan Mustafa Kemal Atatürk’ün Osmaniye ziyaretlerini yine büyüklerimiz anlatırlardı.
Osmaniye’de Fransız ve Ermenilerin halka yaşattığı zulüm, bazı yerli halkın işgalci kuvvetlerle işbirliği yaptıkları yine büyüklerimiz tarafından anlatılırdı.
Verilen zorlu mücadelenin ardından Osmaniye’den püskürtülen işgalcilerin ardından verilen şahitler, Rahime Onbaşı’nın erkek giysisi ile dolaşması, hedefleri şaşırmadan vurabilmesi ve şehit olması anını dinlerdik.
Rahime Hatun (Onbaşı)’nın işgalcilere karşı verilen mücadelede ‘çetelerle’ birlikte buluştukları şu anki Yedi ocak ilkokulunun karşısındaki alanda bir incir ağacına silahlarını asıp düşmana karşı yapılacak olan mücadele ile ilgili projeler kurduklarını öğrenmiştim.
Rahime Hatun ve beraberindeki çetelerin o yıllarda verdikleri mücadele sırasında buluştukları yerleri bugün ne kadar koruyabildiğimizi ve yaşatabildiğimiz merak ediyorum.
Örneğin, bugünkü Yediocak ilkokulu karşısındaki alanda bulunan o incir ağacının yerine 7-8 katlı beton bina dikilmiş durumda görmekteyiz.
Düşman tankına karşı direnen ve kolları ile önüne durarak şehit olanların bulundukları yerleri bugün ne kadar koruyabiliyoruz.
Atatürk caddesi ile Cevdet Sunay caddesinin kesiştiği noktada bugün bir firmanın duvarı olan yerde, Osmaniye meslek Yüksek Okulu tarafından yaptırılan kurtuluşu simgeleyen rölfleyi bugün yerinde göremiyoruz.
Yıllar öncesinde bu yerde şehit düşenlerimizin anısına buradaki duvara monte edilen rölflenin bulunduğu yerde geçtiğimiz yıllarda bir Fransız bankası hizmet vermişti.
Ne tesadüf değil mi? Atalarımızın zor koşullarda topraklarımızdan attıkları Fransız işgalciler, aradan geçen on yılların ardından kendi bankalarını getirip şehrimizde hizmete girdirmişlerdi. O banka bugün orada yok, ancak burayı alan yerli olduğu söyleyen bir firma Osmaniye’nin kurtuluşunu simgeleyen rölfleyi buradan kaldırttı.
Nereye mi götürüldü? Büyük cami yanındaki Çınarlı kahve olarak bilinen yerdeki duvara monte edildi. Yerinden sökülüp götürülmesinin ardından yeniden monte edilirken bazı eksikliklerde yaşanmadı değil.
Osmaniye’miz 95 yıl önce işgal kuvvetlerinden halkın direnişi sonucu kurtuldu, ancak bugün; o günlerde canlarını verenlerin anılarını veya düşmana karşı direniş için planlar kurdukları yerleri ne kadar koruyabildiğimiz sormak istiyorum!
O tarihi yerlerimiz, binalarımız bugün “koruma altında” yazısı ile korunmaya çalışılırken, her geçen yıl yıkılması olayı da ne yazık seyrediliyor. Saygılarımla…
Osmaniye’nin işgal kuvvetlerden kurtuluşu ile ilgili gerçekleşen etkinliklerde, bugünkü kuşak 95 yıl öncelerindeki aynı duyguları yaşamaya çalıştı.
O yılları büyüklerimizden dinlediğim günleri anımsıyorum. Baba annem anlatırdı işgalcilerin halka verdiği zulmü.
Bugünkü asri mezarlık yanında, yani Karabağdır denilen yere trenin gelmesi ile birlikte, Fakıuşağı, Akyar, Dereobası ve Karacalar köyleri yönüne doğru halkın üzerine açılan ateşleri dinlerdim.
İşgalci askerlerin köylere ateş açması sonucu, halkın Amanos dağlarının eteklerine doğru kaçması olayına ise ‘kaç kaç’ denildiğini öğrenmiştim.
Verilen kurtuluş savaşı mücadelesinin ilk meşalesinin yakıldığı Anadolu’yu adım adım dolaşan Mustafa Kemal Atatürk’ün Osmaniye ziyaretlerini yine büyüklerimiz anlatırlardı.
Osmaniye’de Fransız ve Ermenilerin halka yaşattığı zulüm, bazı yerli halkın işgalci kuvvetlerle işbirliği yaptıkları yine büyüklerimiz tarafından anlatılırdı.
Verilen zorlu mücadelenin ardından Osmaniye’den püskürtülen işgalcilerin ardından verilen şahitler, Rahime Onbaşı’nın erkek giysisi ile dolaşması, hedefleri şaşırmadan vurabilmesi ve şehit olması anını dinlerdik.
Rahime Hatun (Onbaşı)’nın işgalcilere karşı verilen mücadelede ‘çetelerle’ birlikte buluştukları şu anki Yedi ocak ilkokulunun karşısındaki alanda bir incir ağacına silahlarını asıp düşmana karşı yapılacak olan mücadele ile ilgili projeler kurduklarını öğrenmiştim.
Rahime Hatun ve beraberindeki çetelerin o yıllarda verdikleri mücadele sırasında buluştukları yerleri bugün ne kadar koruyabildiğimizi ve yaşatabildiğimiz merak ediyorum.
Örneğin, bugünkü Yediocak ilkokulu karşısındaki alanda bulunan o incir ağacının yerine 7-8 katlı beton bina dikilmiş durumda görmekteyiz.
Düşman tankına karşı direnen ve kolları ile önüne durarak şehit olanların bulundukları yerleri bugün ne kadar koruyabiliyoruz.
Atatürk caddesi ile Cevdet Sunay caddesinin kesiştiği noktada bugün bir firmanın duvarı olan yerde, Osmaniye meslek Yüksek Okulu tarafından yaptırılan kurtuluşu simgeleyen rölfleyi bugün yerinde göremiyoruz.
Yıllar öncesinde bu yerde şehit düşenlerimizin anısına buradaki duvara monte edilen rölflenin bulunduğu yerde geçtiğimiz yıllarda bir Fransız bankası hizmet vermişti.
Ne tesadüf değil mi? Atalarımızın zor koşullarda topraklarımızdan attıkları Fransız işgalciler, aradan geçen on yılların ardından kendi bankalarını getirip şehrimizde hizmete girdirmişlerdi. O banka bugün orada yok, ancak burayı alan yerli olduğu söyleyen bir firma Osmaniye’nin kurtuluşunu simgeleyen rölfleyi buradan kaldırttı.
Nereye mi götürüldü? Büyük cami yanındaki Çınarlı kahve olarak bilinen yerdeki duvara monte edildi. Yerinden sökülüp götürülmesinin ardından yeniden monte edilirken bazı eksikliklerde yaşanmadı değil.
Osmaniye’miz 95 yıl önce işgal kuvvetlerinden halkın direnişi sonucu kurtuldu, ancak bugün; o günlerde canlarını verenlerin anılarını veya düşmana karşı direniş için planlar kurdukları yerleri ne kadar koruyabildiğimiz sormak istiyorum!
O tarihi yerlerimiz, binalarımız bugün “koruma altında” yazısı ile korunmaya çalışılırken, her geçen yıl yıkılması olayı da ne yazık seyrediliyor. Saygılarımla…
