Hırsızlık yapanlar çevresinde hiç iyi tanımlanmazlar. Hırsızlık, sadece birinin malını çalmak olayı olarak mı değerlendirilir?
Çalıştığı işyerinden eşya veya para çalmakla hırsızlık yorumlanabilir mi? Ya da bir başkasının işyerinden para veya eşya çalmakla da hırsızlık sınırlı değildir.
Hırsızlık denildiğinde çok geniş olayları kapsar.
Birinin emeğinin karşılığını vermemekte bir hırsızlık olayı sayılabilir. Hak ve emek yenmesindeki hırsızlık inancımız yönünden de uygun görülmez.
Toplumda bilinen hırsızlıkların başında birinin parasını veya başka bir eşyasını çalmak olarak öncelikli akla gelen olaylardır.
Osmaniye Merkez Mithatpaşa İlkokulu 3. sınıf öğrencisi Büşranur’un engelli aracını çalmışlar.
Buradaki hırsızlık olayına bakıyoruz, engelli bir çocuğunu aracını çalabilecek kadar yüreğinde sevgi olmayan bu insanlara nasıl ‘insan’ diyebileceğimizi düşünüyorum.
Engelli aracı çalınan Büşranur okuluna geliş gidişlerinde annesinden yardım alıyor, bir yandan da engelli aracını çalanlara her sabah ve akşam lanetler yağdırdığını düşünüyorum.
Bir öğrencinin en çok gereksinim duyduğu eşyasını çalmak, hele de engelli bir çocuğun ayakları konumundaki aracını çalmak kadar insanlık dışı bir olay olabilir mi?
Hırsız bu işte demekle olay kapatılmıyor. Birinin malına zarar vermek, canına zarar vermek kadar önemli olabilecek kanunların uygulamaya geçirilmesi önemlidir.
Hükümetler yeri geldiğinde yasaların boşluklarından yakınırlar, uygulamaların eksik veya aksaklıklarından dert yanarlar. İktidarda olanların yakınmaya, dert yanmaya hakları olmadığı gibi, olasının çözüm üretme değil, çözüm bulma makamı olduğunu unutuverirler.
Yeniden Büşra kızımızın olayına dönmek gerekirse, engelli aracının eksikliği ve annesinin kucağında okula geliş-gidişleri doğal olarak derslerine de yansımaktadır.
Büşranur engelli aracı ile kendisi okula gelip giderken, daha özgüvenli olduğunu hissediyordur. Ne zaman hırsızlar engelli aracını çaldılar, annesinin kucağında okula geliş gidiş yapmaya başladı, işte Büşranur için o olay bir yıkım olarak yüreğini acıkmıştır.
Akşam okul dönüşü engelli aracını bıraktığı yerde, sabahleyin bulamamak bir yetişkin için ayrı, bir çocuk için daha ayrı üzüntü yaşatır engelli insana.
Büşranur şimdi mutlu, bir hayırsever tarafından yenisi alınan engelli aracına kavuşmanın güzelliğini görüyoruz gözlerinde.
Okulunun önünde verilen görüntüler ve Büşranur’un özgüvenli şekilde engelli aracındaki görüntüleri kendisi kadar, annesi kadar, Okul yöneticileri, öğretmenleri ve öğrenci arkadaşlarını da sevindirip mutlu etmeye yetmiştir.
Bir engelli çocuğun ayaklarını çalacak kadar yüreksizlerin yaşadığı bir toplum haline nasıl geldiğimizi mi, getirildiğimizi mi tartışmak gerekiyor.
Büşranur’un yeniden engelli aracına kavuşmasında emeği geçenleri bir kez daha kutluyorum. İnsanlıktan uzak olanların karşısında insanlık erdemini yüreğinde taşıyıp paylaşanların da varlığı böyle güzel sonuçları ortaya koymaya yetiyor. Saygılarımla…
