Yarın Anneler Günü. Bir haftadır annelerini sevindirmek için alacakları hediyelerini düşünenlerin çalışmalarını izliyorum.
Annesini sadece böylesi günde görebilenler, böyle günler de bile göremeyenler ile hiç göremeyecek olan insanları düşünüyorum.
Yoğun çalışma temposu içinde sadece Anneler Günü’nde ziyarette bulunabilenler annelerine en güzelinden hediye ile koşup gidiyorlar.
Anneleri uzakta olanlar, izin alamayanlar, gidemeyenler ise telefonla arayıp günlerini kutlayabiliyorlar. Bir de annesi hayatta olmayanlar var ki, onlar göremeyecekleri annelerini özlüyor, özlerken de hayatta iken annelerine karşı hatalar yapmışlarsa onun ezikliği ile oturup ağlama noktasına geliyorlar.
Anneleri uzakta olanlar, izin alamayanlar, gidemeyenler ise telefonla arayıp günlerini kutlayabiliyorlar. Bir de annesi hayatta olmayanlar var ki, onlar göremeyecekleri annelerini özlüyor, özlerken de hayatta iken annelerine karşı hatalar yapmışlarsa onun ezikliği ile oturup ağlama noktasına geliyorlar.
Sokakta annesinin eteğinden tutup çeken çocuğun “anne!”derken çıkardığı sesin tonunu düşünebiliyor musunuz? Annesinden süt isteyen bebeğin parmakları ile göğsünü tırnaklamasını anımsayabiliyor musunuz? Annesi harçlık vermediği için bağıran, hatta tekme vuran delikanlının davranışını düşünebiliyor musunuz? Annesinin sakladığı yerdeki parayı gizliden çalıp harcayan evladı aklınıza getirebiliyor musunuz? Annesi ile ilgili çevrenin dedi-kodusuna inanıp, onun kötü yolda olduğu düşüncesi ile annesini bıçak darbeleriyle öldüren evladın hareketini düşünebiliyor musunuz?
Doğum sırasında annesini kaybedip, mama ile beslenip büyüyen, anne sıcaklığına hasret bir çocuğun gençliğini ve çevresinde ‘anne!’ diye gördüğü diğer çocukların mutluluğunu gördüğünde yaşanan ‘annesizlik’ üzüntüsünü görebiliyor musunuz?
Varlığında değerini bilemeyenler, bu dünyadan göçüp gittikten sonra, anne sevdası ile yürekleri yanıp tutuşanların yaşamını aklınıza getirebiliyor musunuz? Annesinin sözünü dinlemediği için evlenen genç kızın, bir süre sonra eşi tarafından terk edildiğinde gerileri düşünüp, “keşke annemi dinleseydim!”diye ağladığını sezinleyebiliyor musunuz?
Evladını kaybeden bir ananın üzüntüsü ile, aynı evladının babasının üzüntüsü arasındaki yüz ifadelerini görebiliyor musunuz?
Hani bir halk hikayesi vardır. Azrail canını almak istediği çocukla anlaşır. Annesinin kalbini getirmesi halinde canını bağışlayacağını söyler. Kendi canının kurtarmak için gelip annesiyle konuşan evlat, annesini öldürüp eline kalbini alarak Azrail’e getirmek için yola çıkar. Elinde annesinin kalbi ile Azrail’e doğru koşup gelirken ayağı taşa çarpıp yere düşer. dizi ağrıyan evlat “Ah anam!”diye bağırır. Bu arada elindeki annesinin kalbi düşme sırasında birkaç metre ileriye fırlamıştır. Oğlunun feryadına dayanamayan annenin kalbi dile gelir, “Bir yerin acıdı mı oğlum!”diye ses verir.
Tüm annelerin evlatlarını yetiştirme ve halka yararlı olabilme uğrunda verdiği mücadeleyi akıllardan çıkarmadan, “Analar ne evlatlar doğururmuş!?” sözünü de anımsatarak, Anası’na küfrettirmeden yaşayabilen evlatlar olabilmeniz dileğimle, tüm Annelerin gününü kutlar, ellerinden öperim. Saygılarımla…
